هساره
تمامِ تخت ،خوابِ تورامي بيند
ازنازتاناله
ازجيغ تادستي براي هيس
جان مي گيردازحياتِ يحيي
صداي خاموشِ “تو”
خوابت برده
ميانِ دسيسه هاي زنانِ حرمسراي ناصري
بو ميكشم
انفيه ازخاكِ افغان
موم مي كندچيزي شبيه رام
دلِ زني شايد
در
داستان خليفه واعرابي را
بارها
و
-وجب الشكرعلينامادعي لله داع-
ازپسِ تحريرِ”ام كلثوم”
مرابه رقص مي خواند
بارها
-دامن افشانده ام-
گذرمي كني
ازخنجروخون
ازرگ تاريشه
حتي
ازتاريخِ حبس شده درنفسهاي كهنه وپيرِمشروطه
“رواديد” تاييدنمي شود
براي زيارتِ يحيي
براي تمامِ زنانِ كاروان
براي طلابِ نجف
وحتي
براي من
براي
من ،
حتي
براي زيستنم
پشتِ مرزِ زندگي مي مانم
تاخورده
خيس از اشك
تاابد
وتاريخ مدام پيرترمي شود هنوز
گلوي تو
صداي گلوله مي دهد
وگوشِ من
هميشه
بوي خون
صميمانه
صدابزن مرا
———————————-
هەمووی نڤینۆک، خەو بە تۆوە دەبینێت
لە خەمزەوە تا هاوار
لە قیژەوە تا قامکێک بۆ بێدەنگی!
دەژێتەوە بە حەیاتی یەحیا
دەنگی کپی تۆ
خەوت لێکەوتووە
لە نێوان پیلانی ژنانی حەرەمسەرای ناسریدا
بۆن دەکەم
ئەنفییە لە خۆڵی ئەفغان
مۆم دەکات شتێک وەک دەستەمۆیی
ڕەنگە دڵی ژنێک
لە چیرۆکی خەلیفه و ئەعرابیدا
زۆر جار
و
_و جب الشکر علینا مادعی للە داع_
لە دوای چریکەی “ام کلثوم”
من دەهێنێتە سەما
زۆر جار
لەچکم هەڵکردووە
تێدەپەڕیت
لە خنجر و خوێن
لە ڕەگەوە تا ڕیشە
تەنانەت
لە مێژووی بەندکراو لە هەناسە کۆن و پیرەکانی مەشرووتەدا
پەساپۆرت پەسەند ناکرێت
بۆ زیارەتی یەحیا
بۆ سەرجەم ژنانی کاروان
بۆ فەقیەکانی نەجەف
تەنانەت
بۆ من
بۆ
من،
تەنانەت
بۆ ژیانم
لە پشت سنووری ژیانەوە دەمێنمەوە،
گرمۆچە بوو
تەڕ لە فرمێسک
تاکوو ئەبەد
مێژووش تا دێت پیرتر دەبێت هێشتا
گەرووی تۆ
دەنگی گوللە دەدات و
گوێی من
هەمیشە
بۆنی خوێن
پڕ بەهەست
بانگم بکە
.
.
خـــه‌ڵــــتان لــه خــــۊن – عــــزدین حـــه‌یــــده‌ری
