شعر نو

اگرچه دست های ما فتاده از هم دور و تن هامان چو اندامان مرغ ابراهیم هریک بر ستیغ کوه فُرقَت در انتظار پیوستگی و وصلت؛ رستخیزِ بعد از گور. ولیکن ما بر این معجز عشق مومنانه پای خواهیم فشرد.   وندرین غوغا و هیاهوی برجهیده از دهان های تهی قلبان …

” هم مرگ نیز بر جهان ما بگذرد ”، مگر نه محبوبم؟! و زهرآبه ی تلخ آن نیز از گلو و دهان ما بگذرد، مگر نه محبوبم؟! و تو بگو که غیر خداوند پاسخ کیست که ” آری” نباشد؟ و اینک که گریزی نیست و ما را توش و توان …

اگر که باید قلب من بازایستد از تپیدن روزی و بر این آتش گدازان دم سرد مرگ وزیدن گیرد و دستان سیاهی، سقف پلک هایم را بر مردم چشمانم آوار کند اولین آرزویم را در واپسین نفس بر زبان می رانم؛ ای کاش تو پیشم باشی اگر که دگر بار …

قصه ای برایمان بگو ای آن که از عشق و زخم مرگبار او به جهان بی دلان بی خیال، گریخته و رمیده ای. به ما بگو بگو اگر که در این سوی زندگی جز شبان سیاه پر ز اشک جز روزان آکنده ز حسرت یک بوسه و کنار عشاق را …

خدا را از شمایان هست کسی آیا که بنْماید نشانی یا که ردّی زآن گمگشته، کز این پیشتر روزگارانی گذارش به اینجا بوده ست و عشقش نام؟ از شما پاسخی چشم ندارم هیچ اما از پدرْتان نه، بل از نیای نیای پدرْتان هم شنیده ست کسی آیا که او را …

آنگاه که به جستجوی نام خویشتن برآمدم تا از وحشت بی پاسخ ماندن این پرسش: « که من کی ام؟» قالب تهی نکنم هیچ کسم دست یاری دراز نکرد الا…   آنگاه که تمام درهای جهان به روی قلبم فرو بسته بودند و می شدند و من چون پرنده ای …

ای آن که نزدیکترین به من بودی پیش از این در هزار سال پیش! در این میان در میان غوغا و های و هوی کر کننده ی زندگی هیچ مرثیه ی مرا برای مرگ عشق به یاد آورده ای و سکوت خویش؟!   آن عشق که در کالبد هر قلب …

  از داس مرگ هیچ اندوه   به خود راه مده، مهراس. آن درخت سرفراز سترگ که سر در آسمان دارد و ریشه و بن در قلب زمین بر دل هر تبری لرزه ها می فکند و اندیشه ی زوال در باور تیره ی تبر وهمی است بی پی و …

وە دار دنیاوە بۊم ک وە دارێگە لێ کردنمە دارا نەزانسن ک دار لە خوەێ دەن لە ماوشێ پەێوەندم کردۊن وە ئەنارێگەو ک دی کەس نەوێرس چەقو بنەێدە ملێ هەر بەر دامەو هەر بەر دام سڵتان سەهاکیش لە پاێ سیروان وە مەونجز خوەێ ئاو ئەڕام  هاورد

  ای خویشتن سُرای دل تنگ   غرور خسته ی دوران ،   آنگاه که چشم گرگان ،   چون فریبی   رقص فانوس را   معنا میکرد   تو به دستگیری مردم آزاده   از جنگل و کوه و قلم   سرود حماسه سردادی   اگرچه خود همه   …